Afscheidsrede NSA, 06-2006

Zoals die voorgelezen had moeten worden als daar genoeg tijd voor was geweest. In werkelijkheid heb ik alleen de voor mij belangrijkste gedeelten kunnen voorlezen, met name die over mijn nieuw verworven ongeloof.


Mijn boek voor de NSA-bibliotheek komt eraan, dat beloof ik, maar ik kon geen geschikte vinden en ik wil geen geen prul kado doen.

Toen ik in het jaar 2000 lid werd van NSA, deed ik dit op goed geluk. Ik was nieuw in Amsterdam en kende bijna niemand in de omgeving (in mijn geval geheel westelijk Nederland), en ik vreesde daarnaast dat ik in m’n eentje mijn wankele geloof zou verliezen in deze grote en goddeloze stad. Dus toen ik een uitnodiging las voor een informatieavond mét gratis maaltijd van een obscure christelijke vereniging, aarzelde ik niet en ging er naartoe. Eerst hield een staflid een praatje, waar ik een beetje van schrok. De activiteiten klonken me allemaal zo vroom en saai in de oren; had ik daar wel zin in? Was ik immers niet in Amsterdam gaan studeren om te kunnen zwelgen in goedkoop bier, schaarsgeklede vrouwen en luide beatmuziek?
Nee dus, maar ik had wel degelijk zin in lol, in combinatie met een gezonde dosis diepgang dan. Nadat ik wat leden uitgehoord had (die me ondanks m'n Achterhoekse tongval blijkbaar konden verstaan), wist ik dat ik bij NSA ook voor de wat primitievere behoeften goed zat. Het mag geen verrassing heten dat ik in de daarop volgende jaren bijna consequent tot sluitingstijd borrelde en feestte, iets wat ik iedereen kan aanraden, en iets waarop ik nog steeds onterecht trots ben.

Voor mijn gevoel ben ik enorm veranderd tijdens mijn lidmaatschap. Ik meen me te herinneren dat ik ooit een stuk verlegener was, en dat ik minder goed uit mijn woorden kon komen als nu…DAN nu. Wat dat betreft leer je bij NSA wel communiceren: over semi-zakelijke dingen in commissies, over je diepste zieleroerselen tijdens kring en, naargelang je stemming, over helemaal niks zinnigs tijdens borrels. Het eerste jaar twijfelde ik of ik wel de goede keuze had gemaakt, en bleef ik weg bij veel activiteiten. Maar ik besloot om het toch nog een jaartje te proberen. Met succes, want aan aan het tweede jaar hield ik zelfs een troetelnaam over, die mij tot vandaag de dag vriendschappelijk wordt toegebruld en die me waarschijnlijk tot in lengte van dagen zal achtervolgen.
Echt hoge functies heb ik nooit geämbieerd, mede omdat ambitie mij weinig zegt en ik dit met passie uitstraal. Dat is maar goed ook, want ik ben vrij slecht in het organiseren van dingen, een waarheid die ik weerspiegeld zag in de woorden van mijn zus, die eens liefdevol tot me sprak:
“Als ik ooit ga trouwen, word jij dus ECHT niet de ceremoniemeester!”
Gelukkig is er ook voor mensen als ik genoeg te doen achter de schermen. Ik heb aan menige Profiel meegewerkt, heb flyers, posters, polo’s en een Introkrant ontworpen, enzovoort.
Eens behoorde ik ook tot een familie: Uno Sumus Animo. Een naam die reeds vervlogen lijkt, maar zo gaan de dingen, en zo hoort het ook.
Oude lullen….eh..Oude dingen maken plaats voor nieuwe, en alleen zo blijft een vereniging dynamisch en bij de tijd. Ik merk dat de disputen zich nog wat inhouden (behalve Appoggiatura dan). En dat terwijl je zou kunnen zeggen dat disputen een vereniging maken tot wat zij is. Komaan jongelui, er zit meer in! Alles is immers mogelijk met goede ideeën en zo’n 20 mensen tot je beschikking.

Ik heb bij NSA nog nooit een getuigenis gegeven, hoe waardevol en boeiend me dit ook leek. Ik had namelijk een probleem: Ik wist nooit waaróver ik moest getuigen. Dat weet ik nu wel, dus bij deze:

Gedurende de jaren heb ik veel mensen in mooie afscheidsredes horen zeggen hoe ze zijn gegroeid in geloof tijdens hun NSA-tijd. Ik heb daarentegen ongeveer anderhalve maand geleden besloten om mezelf geen christen meer te noemen. Waarom? Nou, ik vond het niet meer eerlijk tegenover mezelf en anderen om te doen alsof ik geloofde. Want dat deed ik op een gegeven moment. Ik had, sinds ik als tiener serieus over het geloof begon na te denken, al mijn twijfels over veel zaken. Dingen uit de christelijke leer en de Bijbel botsten met mijn gevoel, met mijn verstand, met mijn ervaring, met dingen die ik las, over wetenschap, religie, geschiedenis, en ideeën en ervaringen van anderen. Ik stapelde compromis op compromis, deed gewoon mee met de rest, zonder dat ik ooit een bevestiging van mijn geloof ervoer, totdat ik pas geleden dacht: Wat geloof ik eigenlijk nog écht? Het antwoord was: Te weinig om mezelf nog als een christen te beschouwen. Dat besef hakte erin, maar het werd hoog tijd me dat te realiseren.

Ik vertel dit omdat ik wil laten zien dat zo’n einde van een NSA-carrière óók mogelijk is. Het is misschien niet de bedóeling, want NSA-activiteiten zijn bedoeld om je geloof op te bouwen, maar ik weet zeker dat ik niet het enige lid ben dat zo bij NSA is weggegaan. Het is een wat zeldzaam, maar mogelijk resultaat van je lidmaatschap, eentje die genoemd mag worden. Ik zal deze beslissing niemand aanraden, vooral omdat hij puur persoonlijk is, maar hij heeft voor mij heel verhelderend gewerkt. Ik sta voor mijn gevoel weer aan het begin, met zoveel mogelijk een open mind, en de reis gaat verder. Wie weet waar ik terecht kom, en langs welke route!

In die geest wil ik tot slot een melancholische en ietwat zoetsappige gedachte met jullie delen, want dat past bij een gelegenheid als deze:
NSA is als een kanaal dat twee oceanen verbindt, een soort Panamakanaal. Mensen komen uit verschillende richtingen bij elkaar, en varen een poosje met elkaar op.
Ze dienen moties in, acteren in de Happening, wekken mensen te vroeg tijdens NSA-weekenden, begeleiden zangdiensten, schrijven in de Profiel, leiden chaotische disputen, commissies of kringen, borrelen tot laat, controleren de kas, notuleren vergaderingen, commanderen tijdens de KMT, typen het forum vol onzin, regelen feesten, maken foute moves op de dansvloer… en ga zo maar door, om daarna weer het ruime sop te kiezen. Velen gaan met anderen verder, in grote en kleine groepen, in verschillende richtingen, maar allemaal koersten ze door hetzelfde kanaal, en dankzij die doorgang heeft iedereen een hele nieuwe wereld vóór zich.

Ik wens jullie een behouden vaart!